Discóbolo de Mirón.

Identificación.

Título: Discóbolo.

Autor: Mirón (490 a 440 a. c.)

Tipoloxía: Escultura.

Cronoloxía da Obra: 460 a 450 a. c.

Localización: Museo Nacional Romano de Terme (Roma).

Cultura: Antiga Grecia.

Período: Clasicismo Inicial (Século V a. c.).

Análise Formal.

Temática. Representación dun atleta que esta representado o momento previo do lanzamento de disco.

Material: Orixinal realizado en Bronce, por medio dun proceso de fundición. Aínda que agora so atopamos copias romanas realizadas en mármore.

Dimensións: 1, 50 m. de altura.

Características.

Mirón intentou plasmar o dinamismo nesta escultura: elixindo a representación dun momento de tensión, que o mesmo tempo presenta certo equilibro.  “O Discóbolo” representa  exactamente o momento previo ó lanzamento do Disco por parte dun atleta, pero o mesmo tempo intenta a representación dun movemento contido, que é previo a explosión de forza física dun mozo novo. O artista intenta representar máis a impresión dese movemento, que un feito realista. Mirón pretende transmitir unha sensación de movemento, máis que representar a postura realista dun lanzador de Disco.

Un dos elementos que definen a súa obra, e o afastamento dos ideais dos Kouroi da época arcaica. Isto vese nin intento de romper con hieratismo típico do mundo arcaico, que se logra mediante unha nova posición das figura que se arreda da posición frontal dos Kouroi, cos brazos pegados o corpo e cos puños pechados, o pe adiantado e o sorriso arcaico. No caso do “Discóbolo” percíbese unha posición nova, unha mobilidade nos brazos e un rostro inexpresivo. O mesmo tempo presenta un maior realismo o non ter uns ollos amendoados, como si é característico nos Kouroi.

Pero iso non significa que abandone os principios como a simetría, esta é representada dunha nova forma. O corpo do atleta é simétrico e proporcionado, intentando achegarse a harmonía propia dos gregos. Esta simetría analizase mediante a composición do corpo por medio de triángulos e curvas que forman o movemento da figura. A figura esta composta a base dun xogo de triángulos e curvas, que lle outorgan movemento e equilibrio.

No caso dos triángulos podemos ver como a composición pode dividirse en pequenas porcións triangulares, que descompoñen toda a figura. Esta o mesmo tempo, permite configurar unha forma en zigzag que acentúa o movemento da figura.

Pero o mesmo tempo, percíbense dúas curvas: a primeira, esta rexida por unha liña que comeza no xeonllo flexionado, continua polo brazo esquerdo e os ombreiros ata o disco; a segunda, formada pola cabeza e o tronco e continua ata o pe de apoio.

A combinación de estas dúas formas, triangulares e curvas, crea unha sensación de movemento e axitación, que permite ver unha elipse dente a zona superior.

A representación anatómica progresou de forma considerable dende a época arcaica, xa que agora alcanza un maior realismo. Pero, aínda que Mirón realizou un importante estudio anatómico, non é realista. El segue os principios manifestados polos artistas gregos, xa que toda esta anatomía presenta un alto grao de idealización. Non pretende representar un corpo real, senón un corpo perfecto e idealizado. Isto vese claramente na posición dos músculos, que aparecen dentro desta figura: moitos dos cales aparecen en tensión, non deberían estalo nesta posición. O que pretende representar o autor é un atleta moi novo na súa fase de máximo esplendor físico, ilustrando o ideal do home atlético.

Esta obra supuxo un avance decisivo na escultura, vendo un novo estado de movemento e da tensión muscular na integración da escultura no espazo. Pese o cal iso non impide o mantemento do concepto de frontalidade, xa que se da prioridade a visión desde un punto de vista.

Pode asimilarse unha certa influencia da arte exipcia, xa que a figura presenta o peito para ser visto de fronte, mentres que os brazos e pernas son amosados de perfil.

“O Discóbolo” orixinal foi perdido o longa da historia, como moitos das obras clásicas, e lamentablemente só conservamos copias romanas. A obra orixinal era de bronce fundido, técnica que lle permite a Mirón elaborar figuras en posicións de difícil equilibrio. Isto obrigou as copias romanas en mármore a engadirlle soportes para evitar a súa caída.