Venus de Gnido

Identificación.

Título: Venus de Gnido ou Afrodita de Gnido.

Autor: Praxíteles.

Tipoloxía: Escultura.

Cronoloxía da Obra: 350 a 340 a. c.  

Localización: Museos Vaticanos.

Cultura: Grecia Antiga.

Período: Período Posclasicismo.

Análise Formal.

Temática: Representación dunha divindade, Afrodita, saíndo do Baño.

Material: Mármore.

Dimensións: 1,90 metros.

Características.

Praxiteles é un artista refinado é sutil na elaboración das súas obras. Na que se ve unha clara influencia de Fidias nas forma de expresar as súas formas e na súa temática olímpica (principalmente mitolóxica) e das representacións atléticas. Pero o tratamento do mármore, propio de Praxíteles,  fai que as figuras se humanicen e gañen en graza e elegancia. As obras de Praxítles son concibidas cun alto grao de hedonismo e, o mesmo tempo, na función de servizo ó culto relixioso. Ese hedonismo percíbese en que os seus deuses adoptan actitudes indolentes e os seus corpos describen curvas suaves, pero tamén na actitude da figura, especialmente na representación feminina: xa que é a primeira ocasión na que a muller aparece representada de forma espida. No caso da representación masculina ese hedonismo percíbese máis pola posición da figura e a forma que describe o seu corpo. Esta completase cun tratamento psicolóxico, a través dunha expresión melancólica,  graciosa e, en certa medida, indolente. Todo isto potenciase co usa dunha mirada perdida: na que o personaxe principal  ou central sempre mira a algo ou alguén, que nos descoñecemos.

A voluptuosidade desas figuras danlle un alto grao de sensualidade. Plasticamente son figuras que aman os corpos xuvenís e as posturas lánguidas, que contribúe a delicadeza coa que esculpe os músculos, resaltado polo tratamento de cera e os pintores como Niceas, que completan a estatua. Todos estes elementos acentúan o concepto de idealización propio da cultura grega.

Esta tendencia cara o hedonismo é acentuada cunha das invención de Praxiteles: a curva praxíteliana, na que o corpo forma unha suave “S”.O corpo arquease lixeiramente  e apoiase en algo exterior a figura, debendo dobrar unha perna para apoiarse fortemente na outra, o que determina un saínte na cadeira. Esta curva permítelle potenciar. Outra das características de Praxíteles é o alongamento do Canon creado por Policleto, conseguindo que as figuras gañen en unha representación máis esvelta.

Esta escultura destaca primordialmente, non pola representación do seu tema, que é a representación de Afrodita saíndo do baño, senón porque é a primeira ocasión na que se representou a figura feminina desnuda. Isto é toda unha innovación dentro da mentalidade grega, e da que foi precursor Praxíteles, ningún outro artísta se atreveu antes a facelo, pero tras el toda unha serie de escultores continuaran isto.